Van de hoofdstad Beijing, tot aan het kleine dorpje Xingping en het politiek gevoelige Tibet. We hebben genoten van dit immense en veelzijdige land. Twee maanden hebben wij in totaal door China gereisd. Nu wordt het tijd om te zeggen: bye bye China!

Twee maanden China, een behoorlijke tijd, zou je zeggen. Die tijd heb je ook wel nodig om een land te verkennen met duizenden jaren geschiedenis, zo groot als West-Europa. Sterker nog, we zouden er zo nóg twee maanden aan vast kunnen plakken, zonder dat we iets een tweede keer hoeven te bezoeken. Maar nee, dat doen we niet. Twee maanden was voor nu voldoende, bovendien willen we nog zo veel andere landen zien!

Toen wij de trein namen van Chengdu naar Tibet, hadden wij stiekem al het gevoel dat wij China verlaatten. Alles veranderde: het landschap werd kaler, hoger en robuuster. De mensen werden donkerder, groffer gebouwd. De volledige cultuur kende een omslag.

Nu staan wij bij de landgrens, tussen China (Tibet) en Nepal. Om 9 uur opent de grens en zullen wij afscheid nemen van onze gids en dit bijzondere land en over de welbekende Friendship Bridge Nepal inwandelen. Voordat het echter zo ver is, wacht ons eerst nog de douane.

We verwachten eigenlijk geen problemen, maar zodra de deuren openen zien we wel dat dit een andere controle wordt dan de voorgaande. Er hangt een heel andere sfeer; mensen worden ondervraagd, tassen worden geleegd, spullen worden afgenomen. Bij de eerste balie wordt ons gesommeerd al onze boeken op tafel te leggen. Wij leggen onze Nederlandstalige China reisgids en de Engelstalige gids over Nepal op tafel. Met name de China gids wordt met argusogen doorgebladerd door drie douaniers, voordat wij hem terugkrijgen. Onze reisgenootjes, Loes en Erik, leggen hun Engelstalige Lonely Planet van China op tafel en binnen enkele seconden verdwijnt hij in een grote kast, vol met andere exemplaren. ‘Dit boek is verboden’ wordt ze medegedeeld en op de vraag waarom, krijgen ze de ingestudeerde reactie ‘dit boek bevat gevoelige informatie over China’ zonder verdere toelichting. Niets wat wij ook zeggen of doen kan de douaniers op andere gedachten brengen. Weg boek.

Verbaasd en verontwaardigd als we zijn, hadden we het ergens toch wel verwacht. We lopen naar de volgende balie. We moeten onze tassen op tafel leggen. Alles wordt geopend, tot de kleinste vakjes in de toilettas aan toe. Ons Nepalboek wordt opgepakt en zonder pardon in een lade gesmeten waar tientallen andere exemplaren het boek verwelkomen. Geschrokken kijken wij op ‘maar dit boek is toegestaan, zeiden ze daar! We hebben dit boek in China gekocht!’ Niets werkt bij de douaniers. Ze reageren er niet op, ze kijken ons niet eens aan. Iedereen die ook maar iets van een uniform aan heeft, spreek ik aan. Uiteindelijk krijg ik een reactie van een van de heren. Hij loopt naar de douanier die het boek afpakte toe en zegt wat. Hij haalt het boek uit zijn laatje en begint er doorheen te bladeren, tot hij bij een foto van de Dalai Lama, de geestelijk leider van Tibet, komt. Met het boek geopend geeft hij het aan de man. De man zegt ‘this picture is not aloud’. Syl pakt het boek, scheurt de foto eruit, maakt er een propje van en gooit het weg ‘en nu dan?’. Ja! Nu mag het wel mee!

We mogen eindelijk doorlopen, de Friendship Bridge op. Hoog boven een kolkende rivier, lopen wij langs de vele legeruniformen naar de overkant. Halverwege verdwijnen de legeruniformen. We zien een streep op de brug staan: we zijn de grens gepasseerd. Lachend worden we verwelkomd. Namasté!

Ondanks de vervelende, achterdochtige en zelfs licht vijandelijke houding van de Chinezen bij de grens, hebben wij een prachttijd gehad in dit magnifieke land. Nu op naar het volgende hoofdstuk: Hallo Nepal, namasté Nepal!

Bekijk ook eens de volgende gerelateerde berichten:

Ons budget voor China en Tibet Bye Bye Indonesië, tot ziens Azië, Vooruitblik: Tibet Bye bye Laos